The Rollercoaster
9 juli 2016
9th July
WEEKEND!!
Normaal gesproken zou ik op een zaterdagochtend een lichtelijke kater hebben en mijn huisje opruimen. Nu word ik wakker om 07.00 en geniet ik van een instant koffie en een bak rijst met avocado's, gemaakt door mijn vrolijke, zingende Afrikaanse mama.
Hoe was mijn eerste week in het project Nature Resource Management? Een rollercoaster. Het begin was chaotisch met alle immigratie taferelen. Ik was compleet op mezelf en het team aangewezen, wat me wel goed af ging overigens. Gelukkig, want ik zat de eerste paar uur behoorlijk in mn Stretch Zone (lees theorie over Comfort Zone, Stretch Zone, Panic Zone).
Dinsdag was de eerste dag/ochtend @ de Fireline. Met een voorwerp uit de oertijd halen we hoog gras neer en creeren we een baan van x aantal meters. Deze baan wordt eens per jaar in de hens gezet. Wanneer er wilde forrest fires richting de village dreigen te komen stopt het vuur bij de Fireline, omdat daar dan niks meer te branden is. Ik kan je vertellen, een uurtje rug en schouders trainen in de gym is er niks bij. Goeiendagschotel!! En dan te bedenken dat vrouwen met kinderen op hun rug als een malle staan te hakken en te zagen naast me.. Ik heb er respect voor.
Theo heeft van maandag op dinsdag tot 4 uur snachts films liggen kijken en is niet te genieten. Ik snap niet waarom je dat doet als je weet dat je de volgende dag leiding moet geven, maar goed. Hij besluit dan ook na de lunch te verdwijnen naar zijn bed zonder iets te zeggen. Ik heb er moeite mee. Toch probeer ik het van me af te zetten en te bedenken waarvoor IK hier ben. Het is voor mij een kans om meer te leren en mezelf beter te leren kennen. Zoals bij de introductie werd gezegd: je kan alleen je eigen gedrag controleren, niet dat van een ander. En ik sluit de dag af met een semi gefrustreerd gevoel.
Woensdagochtend staat in het teken van de Tree Nursery. We hebben een target te halen van 30.000 tubes met vruchtbare grond (in 3 weken), zodat daarna de wortels van de bomen erin gepland kunnen worden. We dragen bij aan het creeren van een stuk nieuw bos, in verband met het probleem Deforestation.
Blijkbaar werkt men alleen sochtends en we halen een buit binnen van 7000 tubes before lunchtime. Dit doen we overigens allemaal samen met de community members. Vrouwen met kleine kinderen, mannen, jongeren, zelfs de village officer zit op zijn knieen en wij. Het is echt super leuk om zo te integreren in de lokale bevolking.
Smiddags zijn de Tanzanianen vaak moe. De Internationale Volunteers willen wel doorwerken. Helaas MOETEN we van de village officier rusten, want we hebben zware dagen achter de rug. We besluiten wat personal development oefeningen te doen en een kalender te maken voor de komende weken. Rond een uur of 4 is het meestal Free Time voor iedereen en maken onze homestay mama's een bucket warm water klaar om te douchen. Ik kijk dan samen met Andie zonsondergang in de hoge bergen, wat echt onbeschrijfelijk mooi is, en staar naar de Melkweg voordat ik mijn bedje in duik.
Donderdagochtend is het weer tijd voor de Tree Nursery. Sochtends barst ik meestal van de energie, alleen Karen en Theo niet echt. Ik vind dat lastig, want ik heb steeds een zeer hoog verantwoordelijkheidsgevoel en heb het idee dat ik de enige ben die de kar trekt. Karen zegt de hele dag niks en toont geen initiatief. Theo doet het sporadisch en zorgt vooral voor de lollige momenten. Ik heb de taak op me genomen om alles te regelen. En dat laatste is vaker mijn probleem geweest. Een taak op me nemen en moeite hebben met het loslaten. Ik bedoel, Theo en Karen zijn geen HR professionals en dat moet ik me realiseren. Daarnaast is Theo een kei in de sfeer erin te houden en in personal development oefeningen. Dus ik mag ook niet klagen daarover.
Tevens heb ik gemerkt dat ik absoluut geen geduld heb, haha. Ik hou van het tempo erin houden, taken verdelen en efficient werken. Maar ik moet oppassen met die werkwijze op te leggen aan anderen. Of te verwachten dat anderen precies hetzelfde werken. Al helemaal als het gaat om cultuurverschillen. En ik moet durven loslaten. Anderen het vertrouwen geven en fouten laten maken, zodat ze daarvan kunnen leren. Dat is tenslotte ook een rol van een coach.
Nou, met het mezelf beter leren kennen gaat het dus goed ;)
Donderdagmiddag is een rollercoaster apart. Smiddags doet Theo een personal development oefening welke met name voor mij bedoeld is. Uiteindelijk is de clue van het verhaal dat je niet bang moet zijn om je dromen na te jagen. Dat je niet moet denken dat je er alleen voor staat, maar dat er mensen zijn om je te helpen. De juiste mensen zijn er om je te steunen in whatever je droom ook is. Zoek deze mensen op en ga netwerken om je dromen waar te maken! Laat je niet wegslaan door een tegenslag, maar sta op en vecht ervoor! En, don't be afraid.
Wanneer Theo naar me toekomt en zegt dat ik goed moet nadenken hierover word ik een beetje pissig. Meer het feit dat het me namelijk echt raakt en mijn betonnen muur om me heen een heel klein beetje begint af te brokkelen ;). Ik besluit een wandeling te maken naar Claudia, een van de volunteers die vandaag onwijze heimwee heeft en in haar bedje ligt. Need some space.
Opgeklaard! Met Claudia gaat het ook weer redelijk en ik wandel terug naar de groep. Karen is er dit keer tussenuit gepiept naar bed en wanneer ik aan kom blijkt ook Theo nergens te zijn. Ik merk een aparte sfeer in de groep en het blijkt dat de Tanzanianen en Internationale Volunteers even in de clinch liggen. En daar gaat de emotionele achtbaan weer. Waar is Theo? Kan ik niet eens even een uurtje weg zijn?
Uiteindelijk blijkt dat de Internationale Volunteers ook graag smiddags willen werken. De Tanzanianen vinden dat too much. Kleine discussie dus en de ogen wijzen naar mij. Dahm, ik heb het zwaar want ik wil van nature iedereen tevreden houden, wat nu dus lastig wordt. Gelukkig komt Theo aangelopen en praat hij met de Tanzanianen over bepaalde doelen die we moeten behalen. Eindstand besluiten we morgen (vrijdag) ook smiddags te werken. En ik besluit met Theo en Karen in gesprek te gaan over onze verwachtingen van onze rol als Manager.
Vrijdag. Brand new day!! Het gesprek gister verliep goed. Communication is the key to everything. Daar ben ik het 100% over eens. Normaal gesproken ben ik niet zo goed in conflicten oplossen, maar ook dat leer ik hier blijkbaar. Het helpt ook wel mee dat je wel moet, want met deze mensen ben ik hier in dit land wat ik niet ken. Geen 'thuis' of vrienden om naar te vluchten. Nogmaals, verre reizen maken wijzer ;). En ik ben blij.
Vandaag is een topdag. We starten sochtends bij de Fireline, gaan na de lunch door naar de Tree Nursery en iedereen lacht en giert met elkaar. We besluiten een Week Review te doen en onze targets te vieren. 12.000 tubes en 1.2km fireline is wat we behaald hebben in deze eerste, dynamische week. Trots!!! Nu is het tijd voor zonsondergang, een uitgebreide douche en een kampvuur onder de Melkweg.
In de avonden klets ik veel met Theo. Het is heel maf maar deze jongen kent mij echt door en door. Wat erg fijn is, hij is een soort personal mindfullness trainer. Hij benoemd met name dat ik me verschuil achter excuses om me dromen na te jagen, dat ik mezelf eens moet afpellen als een uitje om bij de kern te komen. En dat ik vooral niet bang moet zijn om mn emoties te tonen. Allemaal waarheid. En daarnaast hebben we ook onwijze lol.
Echter, gisteravond hadden we een gesprek over liefde. Hij is er heilig van overtuigd dat ik op iemand verliefd ben binnen Raleigh. Wat niet zo is. Hij blijft maar kwekken over dat ik er niet voor open sta bla bla en benoemd dan ineens dat de persoon misschien wel in deze kamer zit. HELP. Ik heb absoluut 0,0 signalen afgegeven dat onze relatie meer dan vriendschap zou kunnen zijn en ik gooi dat dan ook meteen op tafel. Het resulteert in een teleurstelling voor hem en opluchting voor mij dat dit even heel erg duidelijk is voor ons allemaal. Theophil is een fantastisch persoon, maar liefde? Nee! Absoluut niet. Gelukkig roken we samen een vredespeukie onder de sterrenhemel en ben ik helemaal in extase als ik een vallende ster zie! Wat een mooie afsluiter van de week..
Zaterdagochtend dus, zonder kater en ik realiseer me ineens dat ik al 2 weken geen alcohol heb gedronken. Het gaat me best goed af, al heb ik wel af en toe zin in een brabantse borrel ;) maaar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie er 1tje of 10 voor me drinken.
Al met al heb ik het echt fantastisch naar mn zin. Ook de rollercoaster is goed. Daarvan leer je tenslotte. De omgeving is echt onbeschrijfelijk mooi en de mensen zijn super vriendelijk. We werden zondag verwelkomt in het dorp met een lokale welkomstdans van de bevolking. Dit was heel bijzonder. Het eten is ook gruwelijk lekker en komt allemaal rechtstreeks uit de grond. Het team is super enthousiast en geloof het of niet, zelfs met Karen kan ik het zo nu en dan vinden. Heb besloten haar als een soort project te zien en te zorgen dat ze zich op haar gemak voelt. I mean, I do believe in Karma. En zo is het voor iedereen een leuke tijd.
Nu ga ik lekker genieten van mijn me-time terwijl de rest naar de watervallen is en vanmiddag is het tijd om mn kleding te wassen in de rivier. Ook wil ik even iets ander drinken dan gepurified water. Daarvoor moet ik minstens een uur lopen naar de dichtsbijzijnde 'shop', wat in deze omgeving absoluut geen straf is. Vanavond gaan we waarschijnlijk Tanzaniaans leren koken met onze homestay mama's en dan lekker babbelen tijdens een kampvuurtje :)
Keep it simple, enjoy the little things. Life is beautiful. X
WEEKEND!!
Normaal gesproken zou ik op een zaterdagochtend een lichtelijke kater hebben en mijn huisje opruimen. Nu word ik wakker om 07.00 en geniet ik van een instant koffie en een bak rijst met avocado's, gemaakt door mijn vrolijke, zingende Afrikaanse mama.
Hoe was mijn eerste week in het project Nature Resource Management? Een rollercoaster. Het begin was chaotisch met alle immigratie taferelen. Ik was compleet op mezelf en het team aangewezen, wat me wel goed af ging overigens. Gelukkig, want ik zat de eerste paar uur behoorlijk in mn Stretch Zone (lees theorie over Comfort Zone, Stretch Zone, Panic Zone).
Dinsdag was de eerste dag/ochtend @ de Fireline. Met een voorwerp uit de oertijd halen we hoog gras neer en creeren we een baan van x aantal meters. Deze baan wordt eens per jaar in de hens gezet. Wanneer er wilde forrest fires richting de village dreigen te komen stopt het vuur bij de Fireline, omdat daar dan niks meer te branden is. Ik kan je vertellen, een uurtje rug en schouders trainen in de gym is er niks bij. Goeiendagschotel!! En dan te bedenken dat vrouwen met kinderen op hun rug als een malle staan te hakken en te zagen naast me.. Ik heb er respect voor.
Theo heeft van maandag op dinsdag tot 4 uur snachts films liggen kijken en is niet te genieten. Ik snap niet waarom je dat doet als je weet dat je de volgende dag leiding moet geven, maar goed. Hij besluit dan ook na de lunch te verdwijnen naar zijn bed zonder iets te zeggen. Ik heb er moeite mee. Toch probeer ik het van me af te zetten en te bedenken waarvoor IK hier ben. Het is voor mij een kans om meer te leren en mezelf beter te leren kennen. Zoals bij de introductie werd gezegd: je kan alleen je eigen gedrag controleren, niet dat van een ander. En ik sluit de dag af met een semi gefrustreerd gevoel.
Woensdagochtend staat in het teken van de Tree Nursery. We hebben een target te halen van 30.000 tubes met vruchtbare grond (in 3 weken), zodat daarna de wortels van de bomen erin gepland kunnen worden. We dragen bij aan het creeren van een stuk nieuw bos, in verband met het probleem Deforestation.
Blijkbaar werkt men alleen sochtends en we halen een buit binnen van 7000 tubes before lunchtime. Dit doen we overigens allemaal samen met de community members. Vrouwen met kleine kinderen, mannen, jongeren, zelfs de village officer zit op zijn knieen en wij. Het is echt super leuk om zo te integreren in de lokale bevolking.
Smiddags zijn de Tanzanianen vaak moe. De Internationale Volunteers willen wel doorwerken. Helaas MOETEN we van de village officier rusten, want we hebben zware dagen achter de rug. We besluiten wat personal development oefeningen te doen en een kalender te maken voor de komende weken. Rond een uur of 4 is het meestal Free Time voor iedereen en maken onze homestay mama's een bucket warm water klaar om te douchen. Ik kijk dan samen met Andie zonsondergang in de hoge bergen, wat echt onbeschrijfelijk mooi is, en staar naar de Melkweg voordat ik mijn bedje in duik.
Donderdagochtend is het weer tijd voor de Tree Nursery. Sochtends barst ik meestal van de energie, alleen Karen en Theo niet echt. Ik vind dat lastig, want ik heb steeds een zeer hoog verantwoordelijkheidsgevoel en heb het idee dat ik de enige ben die de kar trekt. Karen zegt de hele dag niks en toont geen initiatief. Theo doet het sporadisch en zorgt vooral voor de lollige momenten. Ik heb de taak op me genomen om alles te regelen. En dat laatste is vaker mijn probleem geweest. Een taak op me nemen en moeite hebben met het loslaten. Ik bedoel, Theo en Karen zijn geen HR professionals en dat moet ik me realiseren. Daarnaast is Theo een kei in de sfeer erin te houden en in personal development oefeningen. Dus ik mag ook niet klagen daarover.
Tevens heb ik gemerkt dat ik absoluut geen geduld heb, haha. Ik hou van het tempo erin houden, taken verdelen en efficient werken. Maar ik moet oppassen met die werkwijze op te leggen aan anderen. Of te verwachten dat anderen precies hetzelfde werken. Al helemaal als het gaat om cultuurverschillen. En ik moet durven loslaten. Anderen het vertrouwen geven en fouten laten maken, zodat ze daarvan kunnen leren. Dat is tenslotte ook een rol van een coach.
Nou, met het mezelf beter leren kennen gaat het dus goed ;)
Donderdagmiddag is een rollercoaster apart. Smiddags doet Theo een personal development oefening welke met name voor mij bedoeld is. Uiteindelijk is de clue van het verhaal dat je niet bang moet zijn om je dromen na te jagen. Dat je niet moet denken dat je er alleen voor staat, maar dat er mensen zijn om je te helpen. De juiste mensen zijn er om je te steunen in whatever je droom ook is. Zoek deze mensen op en ga netwerken om je dromen waar te maken! Laat je niet wegslaan door een tegenslag, maar sta op en vecht ervoor! En, don't be afraid.
Wanneer Theo naar me toekomt en zegt dat ik goed moet nadenken hierover word ik een beetje pissig. Meer het feit dat het me namelijk echt raakt en mijn betonnen muur om me heen een heel klein beetje begint af te brokkelen ;). Ik besluit een wandeling te maken naar Claudia, een van de volunteers die vandaag onwijze heimwee heeft en in haar bedje ligt. Need some space.
Opgeklaard! Met Claudia gaat het ook weer redelijk en ik wandel terug naar de groep. Karen is er dit keer tussenuit gepiept naar bed en wanneer ik aan kom blijkt ook Theo nergens te zijn. Ik merk een aparte sfeer in de groep en het blijkt dat de Tanzanianen en Internationale Volunteers even in de clinch liggen. En daar gaat de emotionele achtbaan weer. Waar is Theo? Kan ik niet eens even een uurtje weg zijn?
Uiteindelijk blijkt dat de Internationale Volunteers ook graag smiddags willen werken. De Tanzanianen vinden dat too much. Kleine discussie dus en de ogen wijzen naar mij. Dahm, ik heb het zwaar want ik wil van nature iedereen tevreden houden, wat nu dus lastig wordt. Gelukkig komt Theo aangelopen en praat hij met de Tanzanianen over bepaalde doelen die we moeten behalen. Eindstand besluiten we morgen (vrijdag) ook smiddags te werken. En ik besluit met Theo en Karen in gesprek te gaan over onze verwachtingen van onze rol als Manager.
Vrijdag. Brand new day!! Het gesprek gister verliep goed. Communication is the key to everything. Daar ben ik het 100% over eens. Normaal gesproken ben ik niet zo goed in conflicten oplossen, maar ook dat leer ik hier blijkbaar. Het helpt ook wel mee dat je wel moet, want met deze mensen ben ik hier in dit land wat ik niet ken. Geen 'thuis' of vrienden om naar te vluchten. Nogmaals, verre reizen maken wijzer ;). En ik ben blij.
Vandaag is een topdag. We starten sochtends bij de Fireline, gaan na de lunch door naar de Tree Nursery en iedereen lacht en giert met elkaar. We besluiten een Week Review te doen en onze targets te vieren. 12.000 tubes en 1.2km fireline is wat we behaald hebben in deze eerste, dynamische week. Trots!!! Nu is het tijd voor zonsondergang, een uitgebreide douche en een kampvuur onder de Melkweg.
In de avonden klets ik veel met Theo. Het is heel maf maar deze jongen kent mij echt door en door. Wat erg fijn is, hij is een soort personal mindfullness trainer. Hij benoemd met name dat ik me verschuil achter excuses om me dromen na te jagen, dat ik mezelf eens moet afpellen als een uitje om bij de kern te komen. En dat ik vooral niet bang moet zijn om mn emoties te tonen. Allemaal waarheid. En daarnaast hebben we ook onwijze lol.
Echter, gisteravond hadden we een gesprek over liefde. Hij is er heilig van overtuigd dat ik op iemand verliefd ben binnen Raleigh. Wat niet zo is. Hij blijft maar kwekken over dat ik er niet voor open sta bla bla en benoemd dan ineens dat de persoon misschien wel in deze kamer zit. HELP. Ik heb absoluut 0,0 signalen afgegeven dat onze relatie meer dan vriendschap zou kunnen zijn en ik gooi dat dan ook meteen op tafel. Het resulteert in een teleurstelling voor hem en opluchting voor mij dat dit even heel erg duidelijk is voor ons allemaal. Theophil is een fantastisch persoon, maar liefde? Nee! Absoluut niet. Gelukkig roken we samen een vredespeukie onder de sterrenhemel en ben ik helemaal in extase als ik een vallende ster zie! Wat een mooie afsluiter van de week..
Zaterdagochtend dus, zonder kater en ik realiseer me ineens dat ik al 2 weken geen alcohol heb gedronken. Het gaat me best goed af, al heb ik wel af en toe zin in een brabantse borrel ;) maaar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie er 1tje of 10 voor me drinken.
Al met al heb ik het echt fantastisch naar mn zin. Ook de rollercoaster is goed. Daarvan leer je tenslotte. De omgeving is echt onbeschrijfelijk mooi en de mensen zijn super vriendelijk. We werden zondag verwelkomt in het dorp met een lokale welkomstdans van de bevolking. Dit was heel bijzonder. Het eten is ook gruwelijk lekker en komt allemaal rechtstreeks uit de grond. Het team is super enthousiast en geloof het of niet, zelfs met Karen kan ik het zo nu en dan vinden. Heb besloten haar als een soort project te zien en te zorgen dat ze zich op haar gemak voelt. I mean, I do believe in Karma. En zo is het voor iedereen een leuke tijd.
Nu ga ik lekker genieten van mijn me-time terwijl de rest naar de watervallen is en vanmiddag is het tijd om mn kleding te wassen in de rivier. Ook wil ik even iets ander drinken dan gepurified water. Daarvoor moet ik minstens een uur lopen naar de dichtsbijzijnde 'shop', wat in deze omgeving absoluut geen straf is. Vanavond gaan we waarschijnlijk Tanzaniaans leren koken met onze homestay mama's en dan lekker babbelen tijdens een kampvuurtje :)
Keep it simple, enjoy the little things. Life is beautiful. X
Love you