Footballmatch

Zwoegend met een lading voedsel in mijn lijf probeer ik deze snelle Tanzaniaan bij te houden. Ik sta rechts achter. Like I used to, when I played hockey. Dat is dan ook meteen het probleem, want meerdere keren grijp ik met mijn handen naar de bal. HANDS. Oja, dit is VOETbal.

Het veld is hobbelig, heeft lange grassen en de tegenstander is pretty serious met hun lokale team uniform. Ik struikel regelmatig over molshopen en voetbalschoenen en het zweet druipt van mn gezicht. Vanaf minuut 1 is iedereen rete fanatiek. Er heerst alleen het probleem dat ik al minstens 5 dagen mijn voedsel niet heb kunnen lozen. Wanneer ik het zo nu en dan op een sprinten zet voel ik zelfs het eten van eergister naar mn linkerteen schieten. Het zit overal, maar het wil er niet uit. Toch zal ik mijn team niet in de steek laten. En ik geef m'n leven.

Lokale bevolking staat te juichen en te schreeuwen langs de zijlijn. En jawel, ook een aantal support ons. Wij als vrouwen zijn bar slecht en tegelijkertijd erg trots op de rest van ons team. Blijkbaar zitten er een paar goeie voetballers tussen. Helaas wil mijn aandeel niet helpen en tevens het aandeel van de spits, onze tientonnert, heeft geen positief effect. Hierdoor verliezen we met 6-1.

De uitslag maakt ons niet uit. We zijn een team. En we hebben de benen onder ons lijf vandaan gerend, elkaar gesupport, gesteund en we hebben onwijs gelachen. Na de wedstrijd wil het hele dorp op de foto en voelen we ons toch een beetje famous. We worden bedankt en wandelen tijdens zonsondergang in de bergen terug naar ons warme nestje.

Dat was maandagmiddag, het moment waarop onze laatste week in het dorpje Lulanda van start ging. Het wordt met de dag kouder hier in de bergen en met kouder bedoel ik, 5 graden wanneer de zon onder is. En nee, er is geen verwarming. Avondeten boven een mandje met kolen en slapen met een fleece trui aan. Wie zegt dat het in Afrika heet is?! Gelukkig wil het overdag nog wel de 23 graden aantikken en schijnt regelmatig de zon.

Dat is misschien ook de reden dat ik minder water drink en behoorlijk uitgedroogd was. Gelukkig na 10 liter water en wat zoutoplossingen is mijn stoelgang weer op gang en voel ik me weer mens. Tijd om vandaag les te geven op een basisschool over ons prachtige Nederlandje (werkelijk geen enkele Tanzaniaan kent Nederland). Ook gaan we alle voorbereidingen treffen voor onze sport-/afscheidsdag aanstaande zondag. Want dinsdag vertekken we naar de grote stad Iringa waar alle projectteams bij elkaar komen tijdens de zogeheten 'Change Over'. We wisselen van groepen en jawel.. dan mag ik met twee andere toffe vrouwkes 19 DAGEN TREKLEADER ZIJN!! Dat betekent rondtrekken door de bergen met 17 vrijwilligers, met een backpack en een tentje op de rug en de big challenge aan te gaan om deze rondtrek te finishen met zn allen! Zo veel zin in.

Is de zomer inmiddels al van start daar? Al lekker kunnen terrassen? Mis die brabantse pilsjes en de flauwe humor zo nu en dan wel hoor ;) Wetende dat het niet weg zal lopen en met nog twee mooie projecten/uitdagingen in het vooruitzicht voel ik me heerlijk!!

Een dikke knuffel xxxx