Van Princess tot Poo Slapper

[...] "Oke. Ik moet er gewoon niet te lang over nadenken. Het is koeienpoep gemixt met zand en water waar ik mijn handen over een paar seconden in ga steken. Het is een soort lokaal cement wat we gaan gebruiken om een stenen fornuisje te bouwen in de primary school. Het stinkt enorm en ik zie er van alles tussen zitten. Ik moet het doen. Ik kan het. En ik houd toch graag van extremen? Nou kop op! Stel je dan niet zo aan. Daar gaan we dan... AAAAAHHHH!"

Sinds de laatste 2 dagen van Trek kreeg ik last van mijn linkervoet/teen. Destijds toch lekker eigenwijs doorgelopen en mezelf volgepropt met pijnstillers. Ik moest en zou het einde van de 250km hike halen!! Dat is in ieder geval gelukt. Helaas niet zonder consequenties. Deze week heeft een medic naar me poot gekeken en het blijkt een 'stress fracture' te zijn. Dat betekent met de poot omhoog zolang mijn voet gezwollen blijft en zolang het pijn doet. Ik moet zeggen, het gaat nu wel met de dag beter. Ik hoop vanaf maandag weer een stukkie te kunnen lopen. Het is alleen nogal frustrerend om niet optimaal mee te kunnen draaien in het project nu. Dus ik doe vooral administratie werk achter de laptop. Ach, het leven gaat niet altijd over rozen!

Het is vrijdagochtend 19 augustus. Terwijl het team in de Tree Nursery plantjes aan het planten is zit ik achter de laptop. Ik zit in een guesthouse waar we iedere dag lunch hebben. Naast me draaien ze heerlijke afrikaanse muziek en ik krijg iedere dag een kop Chai (zoete gember thee) en een Chapati. Not bad not bad! Vandaag komt er ineens een gezellige peer tegenover me zitten. Hij begint tegen me aan te lullen over van alles en nog wat. We babbelen over zijn ambities om een grote boerderij te beginnen. Zijn broer heeft al een tractor, wat oprecht zeer uniek is hier. Ik vraag me alleen af waarom je eerst een tractor koopt en dan pas op zoek gaat naar een stuk land etc. Maar goed, aan efficiency ontbreekt het hier over het algemeen enorm dus ik laat het bij wat het is. Hij zegt dat als ik mais, koffie of bruine bonen nodig heb in mijn land dat ik hem kan bellen over een tijdje. Ik voel me niet geroepen om te zeggen dat we supermarkten vol hebben, dus ik sluit de deal met onze John Pieter.

Na de lunch gaan we naar de primary school. Men kookt hier in de dorpjes over het algemeen op 3 stenen en ze gebruiken veel hout om hun eten op te warmen. Een stap verder in de ontwikkeling is de zogeheten 'Rocket Stove'. Een soort fornuis van stenen en modder waar je meer 'pitten' hebt om op te koken en minder hout gebruikt, omdat de warmte binnen de bakstenen blijft. Hierdoor heeft men minder hout nodig en worden er minder bomen gekapt, wat een positief effect heeft op de Deforestation. Om een Rocket Stove te bouwen gebruik je bakstenen gemaakt van klei en een cement wat gemaakt is van zand, as, water en koeienpoep. We gaan dit als eerst introduceren in de primary school. Ik ben super enthousiast en heb er veel zin in! Voordat we vertrekken doe ik mijn one-to-one gesprek met de Tanzaniaanse jongen die moslim is. (Dit zijn persoonlijke gesprekken die we met alle vrijwilligers voeren om de voortgang van hun expeditie te bespreken).

Zoals ik eerder heb verteld, heb ik een zwak voor deze jongen. Het begin van het gesprek gaat soepel. We kletsen over deze laatste fase en hoe hij zich heeft ontwikkeld. Daarna komt ineens de vraag of ik iets wil beloven aan hem. Ik vraag wat het is en hij vraagt me om de hand te schudden dat ik nooit meer zal roken. Fair enough, dat is ook mijn intentie. Dus ik schut hem de hand. Vervolgens moet ik beloven dat ik nooit meer alcohol zal drinken. Aiiii dat is een lastige mi amigo. Al heb ik besloten minder te drinken. Ik mis het niet echt hier en voel me behoorlijk rein na al die maanden geen alcohol. Maar helemaal niet meer? Nooit meer? Nah ah. Daar sta ik niet achter. En we hebben een discussie. Hier kennen ze het 'borrelen' niet. Of een wijntje bij het eten. Hier is drinken iets slechts. En loopt het blijkbaar 9 van de 10 keer uit de hand. Ik probeer uit te leggen dat er een verschil is tussen drinken en zuipen. Maar dat komt niet echt aan. En ik merk dat hij teleurgesteld is. Vervolgens zegt hij dat hij hoopt dat we samen tijd kunnen doorbrengen na Raleigh. Maar dat ik wel na moet denken over het drinken als ik een goede moeder wil zijn. Heftig, waar gaat dit heen? Ik word er zenuwachtig van en ik sluit het gesprek af. Laten we het leuk houden. En daar gaan we dan. Op naar de koeienpoep!!

Oke, de eerste laag bakstenen van de Rocket Stove staat. Het cement is klaar en op de 1 of andere manier is het blijkbaar mijn taak samen met Helen om het cement in te duiken. Vooruit. Ik probeer me mentaal voor te bereiden, zet mijn bob de bouwer helmpie op en ga op mijn knieen voor de bakstenen zitten. Daar komt de bruin/roze smurrie aan en het wordt voor me neer gekwakt. Let's go!! Ik steek mijn handen er in en een local leert me hoe ik deze poo smurrie tussen en tegen de bakstenen aan moet smijten. GADVERDAMME HET IS WARM. Oke oke, koppie erbij. En ik smash deze shit zo hard tegen de bakstenen aan dat het weerkaatst.. IN MIJN GEZICHT!!!

Ja ha-ha allemaal lachen brullen. Goed, erger dan dit kan het niet worden en zo snel als een kameleon geef ik me over aan de situatie. Ik begin er na een tijdje best handig in te worden en zonder schaamte prop ik met mijn vingers de poo smurrie tussen de bakstenen. Het zit heerlijk onder mn nagels, op mn sokken, tussen mijn slipper (ja, sokken in slippers is hartstikke hip hier) en dus in mijn gezicht. Who cares? Ik ben over de drempel. Helen benoemd ons als ' The Poo Slappers'. Laat ik nu aan het eind van de 250km hike de Princess Award hebben gekregen. (Dit vanwege mijn enorme, dikke, maar zeer lichte rolmatras waar ik op sliep). Dat betekent dus dat ik 'gepromoveerd' ben van Princess tot Poo Slapper.. nice!

Eind van de dag hebben we een footballmatch gepland met de secundary school. Samen met Helen moedigen we ons team aan. Het is een prachtige dag en de zon zakt langzaam achter de bergen terwijl de voetballers fanatiek over het veld rennen. Super mooi om te zien. En ik geniet. Helaas blijken deze elf-jarigen op plastic schoentjes een stuk beter te zijn dan wij en verliezen we met 1-0. Oops, haha! Ach, het was onze intentie om onszelf op een spelende wijze te introduceren en dat is gelukt.

Einde van de dag alweer. Pff ik heb al menigmaal een brokje in me keel gehad. Alles is zo gewoon geworden hier. En de mensen zijn zo bijzonder. Ondanks hun barre omstandigheden is het oneindige optimisme in hun mindset iets heel indrukwekkends. En het fysiek zware, maar simpele leven is zo rustgevend. Wat ga ik het hier missen zeg.

Gisteren tijdens mijn one-to-one met onze tientonnert, de tanzaniaanse girl, gebeurde er iets. We hadden het over het feit dat ze zo graag de 250km had willen doen, maar vanwege haar gewicht zou het te zwaar voor haar zijn. Dus heeft ze wijs besloten om in plaats van de hike, weer mee te draaien in dit project. Deze keuze was voor haar heel moeilijk. Ze wilde zó graag de uitdaging aan gaan. En daar kwamen de tranen. Ik sla mijn arm om haar heen en ze pakt me stevig vast. Ik vertel haar dat iedereen hier is voor zijn of haar eigen challenges. En dat het buiten alle uitdagingen om, ook een leuke tijd moet zijn. Deze expeditie ga je niet nog een keer doen. Maar de bergen hier in Tanzania blijven daarentegen voorlopig nog wel ff staan. Ik zeg haar dat ze stap voor stap dichterbij die berg komt. Maar lekker op haar eigen tempo. En op een dag klimt ze die op en heeft ze er tegelijkertijd lol in. Ik vertel haar dat ik trots op haar ben dat ze deze moeilijke keuze heeft durven maken. Waarop ze huilend antwoordt: "Kiki, I love you so much. You are like a sister to me." Dat zijn momenten he...

Buiten deze momenten heb ik ook zo veel lol (gehad). Voor mijn gevoel leef ik letterlijk in een droom. Steeds weer probeer ik deze laatste dagen extra te genieten. Maar ondertussen ben ik wel een soort afscheid aan het nemen al, merk ik. En stiekem ben ik best zenuwachtig voor de terugkeer naar de 'reality'. Al heb ik lang genoeg kunnen nadenken over mijn toekomst en heb ik in mijn hoofd al een aantal knopen doorgehakt. Ik heb het vermoeden dat het aanpassen aan de westerse wereld me moeilijker af zal gaan, dan andersom.

Nog 10 dagen voor dit project, dan keren we terug naar de stad Morogoro. Daar hebben we een afscheidsparty en dan: 10 DAGEN ZANZIBAR!! Whoehoeee! Super veel zin in! Heb dus toch besloten mijn ticket om te boeken. Na de expeditie is het tijd om een dikke week met mijn dikke bil in het zand te zitten op een tropisch eiland. Bijkomen van deze geweldige, intense maanden en onwijs genieten van zon, zee, strand. Even back to Princess life, een goede brug voordat ik weer ergens op het terras in mijn prachtige stad Breedje Da zit. Want ook daar heb ik enorme zin in hoor amigos!!

Zie jullie dan!! X