Levenslessen op Zanzibar

Hier zit ik dan. Met verse ananas, watermeloen, banaan, een scrambled egg, verse passievrucht juice en een cappuchino. Bereid door de werkende locals waarmee ik het (wederom) goed kan vinden. De heerlijke, rustgevende muziek op de achtergrond in combinatie met tjierpende vogels. Het zonnetje dat door de palmbomen schijnt. Rust. Geluk.

Je kunt wel merken hoe gevoelig ik ben voor atmosfeer. Hoe ik er uit zie momenteel, wat en waar ik over een paar uur zal lunchen, wat mensen op Antartica momenteel aan het doen zijn en waar ik over 3 jaar ben, dat maakt me geen reet uit. Ik leef in het moment. En ik geniet.

Is dat niet waar wij, als Europeanen, altijd naar op zoek zijn? Een moment van rust. Een vakantie naar een land ver weg, waar we niet aan 'morgen' hoeven denken. Waar niemand iets van je verwacht. Eindelijk een weekend zonder plannen. Een wandeling op het strand, door het bos of door de bergen. De natuur opzoeken. Even 'escapen' uit het leven. Het leven dat bestaat uit alle keuzes die we zelf hebben gemaakt.

Zoals ik al eerder heb benoemd, heb ik een connectie met Tanzanianen. Ik begin er steeds meer achter te komen waarom. En op het moment dat ik deze gedachten heb, raak ik aan de praat met een Belgische vrouw tegenover me.

Deze mevrouw heeft een huis gebouwd in Zuid Afrika, 20 jaar geleden. Ze is in Tanzania, omdat ze sinds vier jaar hier helpt in het hostel/lodge park waar we verblijven. Samen met haar man is ze hier beland wanneer ze op vakantie was op Zanzibar Island. Het klikte zo goed met de lokale eigenaar dat ze hem sindsdien helpen met van alles en nog wat.

We hebben het in het begin over het watersport festival wat plaatsvindt in het dorpje hiernaast. Morgen zijn er de hele dag races en competities waar locals zich voor kunnen inschrijven. Ook zijn er allerlei kraampjes met food & drinks en zijn er live bandjes. S'avonds neemt een DJ het over. Super leuk dus!

Vervolgens vraag ik wat haar in Afrika heeft gebracht. Ze zegt, de levenswijze. "Ik zou nooit meer in Europa kunnen wonen. Sinds ik de cultuur in Afrika heb omarmd vind ik het heel moeilijk om terug te vallen in al het materialisme en in de druk die de maatschappij je oplegt in Europa. Hier WETEN mensen dat ze een goed leven hebben. Ze hebben geen bevestiging nodig van de buitenwereld. Men is niet zo bezig met zich te bewijzen voor anderen. Met alles zo formeel te organiseren. Of zo ontzettend druk met het continu plannen van hun leven. Ze leven nu. Ze weten hoe gelukkig ze zijn met wat ze hebben, ook al is dat een tv en een auto minder. Een mens heeft zo veel niet nodig." Ik merk dat ik het eens ben met haar. En ik realiseer me dat het een deel is van de reden waarom ik zo goed click met de locals hier. Misschien wel een deel van de reden waarom ik hier naartoe ben gegaan.

Tanzanianen lachen. En geen fake smile om een slechte grap. Maar een brede lach van geluk. Ze zijn blij met het leven en dat straalt van ze af. Hakuna Matata. No worries. En als die er zijn: "Think about the solutions, not about the problems", is de instelling. Ik kan heel goed merken dat ze een totaal andere levensstijl hebben dan de meeste Europeanen. Minder formeel, dichter bij henzelf. En wat is nu belangrijker..

Een voorbeeld. Ik ben de laatste week hier met twee Engelsen en iemand uit Bulgarije. Ex collegas van Raleigh. We zitten in de bus naar Dar Es Salaam voor onze eerste accomodatie: een hutje op het strand aan de kust. We rijden over een asfaltweg en de bus driver slaat rechtsaf naar een lokale, hobbelige zandweg voor een shortcut. Een van de Engelse meisjes begint te klagen en snapt niet waarom we niet op de asfaltweg blijven rijden. Ze lijkt erg geirriteerd en ik zeg: "Het is toch juist leuk om wat meer van het land te zien? Geniet van de reis en kijk om je heen." En ze zegt: "Ach kom op Kiki, we willen toch gewoon snel en veilig op onze accommodatie zijn." Snel en veilig. Ik hoor tijd en comfort zone. Twee dingen dat veel mensen tegenhoud om keuzes te maken en dromen na te jagen. Vervolgens komen we aan en vraagt ze wat het plan is met eten. Hoe laat we gaan dineren. Ik zeg dat ik van plan ben te eten wanneer ik weer honger heb. Eerst maar eens beginnen aan de lunch die we net besteld hebben. "En wat is het plan voor morgen?", vraagt ze (bedenk je dat we 10 min geleden zijn aangekomen). Ik zeg haar dat ik vakantie heb en dat het nu nog vandaag is. Morgen? Morgen zien we wel weer verder.

Ik word er zenuwachtig en onrustig van. En de reden dat het zo'n effect op me heeft is dat ik weet dat ik straks terug kom in een maatschappij waar veel mensen op die manier leven. Heel veel mensen. Die altijd druk zijn met het plannen van het leven, waardoor het echt (be)leven van het leven er bij inschiet.

In het parkje waar we nu verblijven op Zanzibar, zijn veel Europeanen. Wanneer Helen en ik aan ons eerste ontbijt zitten, merken we iets op. Wanneer de reizigers wakker zijn en langzaam koffie en thee komen halen aan de bar, groet de lokale barman hen met een brede glimlach. Hij vraagt hoe ze hebben geslapen en het enige wat uit iedere Europeaan komt is: "Good." En dan heb ik het nog niet over de stand van het gezicht van deze personen. "Kijk al deze chaggerijnige mensen.." zegt Helen. En ik schrik. Is het omdat wij al 3 maanden in Tanzania leven, dat deze slechte eigenschap uit ons is weggevaagd? Waren wij zo?? Of is het omdat al deze tientallen mensen allemaal op hetzelfde moment een ochtendhumeur hebben? Is het de cultuur? Ik vind het maar een nare verschijning.

Dit gaat effect hebben op mijn toekomst. Een positief effect. Ik wil net zo gelukkig zijn als deze fantastische Tanzanianen die ik heb ontmoet. Opstaan met een lach. Connectie maken met mensen. Geen keuzes maken onder druk. Geen rush in het leven. Niet het gevoel hebben dat ik continu moet presteren (voor anderen). Prestatie is goed, voor jezelf. Doelen hebben die JIJ voor ogen hebt. Maar waarom doen wat anderen van je verwachten? Waarom keuzes maken, omdat je dan in 'het plaatje' past? Waarom een leven leiden dat stiekem helemaal niet dicht bij jou staat? En wat is carriere eigenlijk? Een topbaan bij de bank, met een flinke bankrekening, een groot huis en een dikke bak voor de deur? Of een intens gevoel van geluk, iedere dag. Met mensen om je heen die je opvrolijken terwijl je werk doet waar je geen lange vakanties van nodig heb. Iedere dag een dak boven je hoofd en brood op de plank. Werken zal een mens altijd. Maar waarom altijd die lat hoger leggen? Nooit tevreden zijn met wat je hebt. Altijd meer en meer, beter en beter. Vooral meer en beter dan een ander. En dan aan het ontbijt staan op 1 van de mooiste eilanden ter wereld, stik humeurig.

Een paar jaar geleden wanneer we in Costa Rica waren met de familie, had ik hetzelfde gevoel. De cultuur daar is zeer te vergelijken met de cultuur hier. Wanneer we terugkwamen in Nederland na 3 weken vakantie had ik een lichte cultuurshock. 'Wat zijn we toch een idioot volk, een mierenhoop van rondrennende mensen die leven op tijd en formaliteit', is wat ik dacht. Nu zijn het 3 maanden en een beetje meer. En het gevoel is intenser.
Ook al heb ik me destijds na onze reis door Costa Rica vrij snel weer laten meeslepen door onze cultuur, dat gaat me nu niet gebeuren. Ik durf te zeggen dat het voor veel mensen niet gezond is om in deze mierenhoop te leven. Toch wil ik Nederland niet verafschuwen. Ik houd van bepaalde gewoontes. En zeker van de brabantse! Wat zijn wij goed in gezelligheid creeren. Daarnaast is er een zee aan mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen en ben ik super trots op de kwaliteit van alle opleidingen. Maar ik kijk wel met een andere blik naar het leven. En ga dingen zeker anders aanpakken. Waar deze reis toch wel niet allemaal goed voor is ;)

Veel liefs, van een Europeaan met een Afrikaans tintje, waarvan gisteren haar (kinder)droom is uitgekomen door met wilde (baby) dolfijnen te zwemmen midden in de Indische Oceaan. #mylifeturnedcrazy #dreamscametrue