Het leven on track
10 augustus 2016 - Iringa, Tanzania
Terwijl ik kauw op een super mals stukje lamsvlees kijk ik Sarah en Tess met een brede glimlach aan. Wat een geweldig gevoel om weer aan een tafel te zitten op een stoel in een huis met normaal, ehhh heeeerlijk voedsel.
Het is dag 19. Het einde van de 250km hike door de bergen van Iringa Region in Tanzania. We kamperen deze laatste nacht op de gigantische boerderij van ene meneer Hartman. Na tientallen blikken tonijn, koude bonen uit blik en pasta, worden Sarah, Tess en ik uitgenodigd door Hartman om bij hem in huis te komen eten. Daar zeggen we geen nee tegen!!
Het is erg bijzonder moet ik zeggen om aan een tafel te zitten, op een stoel, in een echt huis met een stuk vlees in mijn mond. We krijgen de lach niet meer van ons gezicht en ik bedenk me hoeveel me dit doet denken aan thuis. Ik heb sinds ik aankwam in Tanzania geen normaal huis meer gezien en het aantal keer vlees eten kan ik op 1 hand tellen. Dat is hier namelijk een erg luxe product. Al mijn zintuigen genieten intens van dit tafereel. En ik zou letterlijk kunnen huilen van blijdschap.
Excuses dat ik zo afwezig ben geweest met schrijven. Het heeft verschillende redenen. Om te beginnen moest ik erg zuinig doen met mijn batterij van mijn telefoon, aangezien dit ook mijn camera is en in de bushbush kun je uiteraard niets opladen. Daarnaast is tracking ONGELOOFLIJK intensief! Ik zou niet weten waar ik de tijd en energie vandaan zou moeten halen. En we waren vrijwel de hele track in de middle of freakin' nowhere dus bereik was er niet.
Anyway, wat ga ik het Nomad leven missen zeg. Mijn lievelingsmoment is wanneer we aankomen op onze campingsite en er is een rivier. Dat betekent namelijk dat je jezelf en je kleding kunt wassen. Op de 1 of andere manier ben ik iedere keer intens gelukkig als ik met mijn nagelborsteltje de vlekken uit mijn kleding schrob en vervolgens mijn kleding in een boom hang. Ultieme vrijheid. Alsof de wereld je woonkamer is.
Soms zijn de heuvels die we oplopen en aflopen zo ongelooflijk steil en na 10 uur sochtends is het zo heet! Dat is dan ook de reden dat we gemiddeld om 05.00 uur opstaan en rond 06.30 beginnen met lopen om de hitte te voorkomen. Gemiddeld lopen we zo'n 18km per dag en komen we meestal rond 13.00 / 14.00 aan op de campingsite.
Wanneer we arriveren op de campingsite ploffen we allemaal neer in de schaduw. Na 10 minuten rust beginnen mijn voeten en blaren een eigen hartslag te krijgen en is het tijd om de walking boots in te ruilen voor sandalen. Met de hitte nog in het lichaam zetten we onze tenten op.
Omdat we door aardig wat dorpjes wandelen komen we zo nu en dan een shopje tegen. Dit houdt in een mini krotje waar frisdranken worden verkocht, pakjes biscuits en lolly's. Buiten deze snacks heeft Tanzania een aantal geweldig lekkere verse happies: chipsy mayai, omelet met friet. Mandazi, een soort donut in de vorm van een bal. Chapati, een pannekoek van bloem, olie, water, zout en suiker (favoriet) en donuts gemaakt van rijst en/of bonen. Deze snacks zijn voor ons een lichtpunt in de duisternis qua eten. Dus je raad het al, wanneer we de Mandazi's en Chapati's tegenkomen slaat iedereen er een stuk of 10 in en peuzelen we die heerlijk op als we voldaan de campingsite hebben bereikt. En oja, ik sta er van te kijken hoe het mogelijk is dat Coca Cola zelfs hier in de meest verdwaalde dorpjes in de middle of nowhere haar producten weet te transporteren.
Na het opzetten van de tenten moet er actie ondernomen worden. We moeten een short drop graven (een gat in de grond waar we als team de komende 20 uur onze poep en pies in kunnen deponeren), men moet op zoek gaan naar firewood om een vuurtje te stoken om onszelf warm te houden en om op te koken. En dan komt de meest intensieve job, water filteren.
Met een bagger filterpompje filteren we iedere middag water uit de rivier of een andere waterbron. Voor de beeldvorming: het is een soort fietspomp en je doet er gemiddeld 1,5 uur over om twee jerrycans te vullen met water. Pure ellende, maar zeer essentieel.
Tegen de tijd dat alle jobs gedaan zijn is het donker rond een uur of 6 en zitten we heerlijk knus om het kampvuurtje te dineren. We eindigen iedere dag met een paar creatieve rondvragen en gaan dan ons tentje in rond een uur of 8. Uitgeput en wel, want om 05.00 gaat de wekker weer!
Wat waren mijn dieptepunten? Nou, ik weet niet wat erger is. Of 7 blaren op je tenen die kapot springen in je sok tijdens het lopen en de brandende pijn bij iedere stap erger wordt. Of zwermen met fruitvliegjes die het liefst in je mond, oren en neus vliegen en niet kapot te krijgen zijn. Of kokhalzend met een enorm honger gevoel je zoveelste blik koude bonen proberen weg te werken terwijl je een moord zou doen voor een boterham met kaas. Of zo uitgedroogd zijn dat je denkt dat aan de top van de berg een strand is en je familie daar op je wacht met een verse cocktail, maar het blijkt nog steeds Afrika te zijn. Of zwoegend en hijgend de berg op lopen en half aan de race kak zitten en bij iedere stap je bil samen knijpen. Of alles tegelijk.....
Ja, het was soms zwaar. Maaar het was het allemaal waard! Want wat waren er veel hoogtepunten.. de meest prachtige zonsondergangen en zonsopgangen. Iedere avond tientallen vallende sterren spotten in de melkweg. Wild poepen met een uitzicht waar je U tegen zegt. Kennismaken met Masai stammen. Genieten van emmers vol Mandazi's. Zingend een daling afdwalen met zijn allen. Leeuwen spotten. In een harmonie leven wat wij niet meer gewend zijn. Je huis in 1 rugzak op je rug meesleuren en je realiseren dat je eigenlijk niets meer nodig heb. Alle welkomst commiteen iedere keer als we door een dorpje wandelden. Luisteren naar het wakker worden van wildlife. Lopen door de Lion King movie. Jezelf onder dompelen in fris rivierwater na een aantal dagen niet gedoucht te hebben. Het openen van de enige chocolade bar die we in 3 weken hebben kunnen vinden. Etc. Etc. Etc.
Ik zou het zo weer doen.
God wat voel ik me al thuis hier. Nergens kijk ik meer van op. We hebben een kip achterna gezeten, onthoofd en kaalgeplukt voor ons avondeten. Langs de weg liggen schapen te bloeden die half onthoofd zijn. Soms komt er een man met een motorbike voorbij die een levend varken achterop zijn scooter heeft gebonden dat een kermend geluid maakt. Overal heeft men vrolijke afrikaanse reggaeton muziek op staan. Speakers in shops, krotjes en uit iedere moterbike komt geluid. Soms worden we gewaarschuwd door bewoners van een village voor een cobra die gezien is. Jep, this is the life of Africa. And I love it so much.
Nu na 3 weken tent eindelijk in een bed. Morgen begint het laatste project alweer!! Op naar een nieuw arm dorpje ergens hier ver vandaan (genaamd: Lugunda) om Natural Resources Management te introduceren. Ik kijk er naar uit! Ga onwijs genieten van dit laatste project. En wellicht dat mijn reis zich daarna wel ergens voortzet.
Who knows :)
X
Het is dag 19. Het einde van de 250km hike door de bergen van Iringa Region in Tanzania. We kamperen deze laatste nacht op de gigantische boerderij van ene meneer Hartman. Na tientallen blikken tonijn, koude bonen uit blik en pasta, worden Sarah, Tess en ik uitgenodigd door Hartman om bij hem in huis te komen eten. Daar zeggen we geen nee tegen!!
Het is erg bijzonder moet ik zeggen om aan een tafel te zitten, op een stoel, in een echt huis met een stuk vlees in mijn mond. We krijgen de lach niet meer van ons gezicht en ik bedenk me hoeveel me dit doet denken aan thuis. Ik heb sinds ik aankwam in Tanzania geen normaal huis meer gezien en het aantal keer vlees eten kan ik op 1 hand tellen. Dat is hier namelijk een erg luxe product. Al mijn zintuigen genieten intens van dit tafereel. En ik zou letterlijk kunnen huilen van blijdschap.
Excuses dat ik zo afwezig ben geweest met schrijven. Het heeft verschillende redenen. Om te beginnen moest ik erg zuinig doen met mijn batterij van mijn telefoon, aangezien dit ook mijn camera is en in de bushbush kun je uiteraard niets opladen. Daarnaast is tracking ONGELOOFLIJK intensief! Ik zou niet weten waar ik de tijd en energie vandaan zou moeten halen. En we waren vrijwel de hele track in de middle of freakin' nowhere dus bereik was er niet.
Anyway, wat ga ik het Nomad leven missen zeg. Mijn lievelingsmoment is wanneer we aankomen op onze campingsite en er is een rivier. Dat betekent namelijk dat je jezelf en je kleding kunt wassen. Op de 1 of andere manier ben ik iedere keer intens gelukkig als ik met mijn nagelborsteltje de vlekken uit mijn kleding schrob en vervolgens mijn kleding in een boom hang. Ultieme vrijheid. Alsof de wereld je woonkamer is.
Soms zijn de heuvels die we oplopen en aflopen zo ongelooflijk steil en na 10 uur sochtends is het zo heet! Dat is dan ook de reden dat we gemiddeld om 05.00 uur opstaan en rond 06.30 beginnen met lopen om de hitte te voorkomen. Gemiddeld lopen we zo'n 18km per dag en komen we meestal rond 13.00 / 14.00 aan op de campingsite.
Wanneer we arriveren op de campingsite ploffen we allemaal neer in de schaduw. Na 10 minuten rust beginnen mijn voeten en blaren een eigen hartslag te krijgen en is het tijd om de walking boots in te ruilen voor sandalen. Met de hitte nog in het lichaam zetten we onze tenten op.
Omdat we door aardig wat dorpjes wandelen komen we zo nu en dan een shopje tegen. Dit houdt in een mini krotje waar frisdranken worden verkocht, pakjes biscuits en lolly's. Buiten deze snacks heeft Tanzania een aantal geweldig lekkere verse happies: chipsy mayai, omelet met friet. Mandazi, een soort donut in de vorm van een bal. Chapati, een pannekoek van bloem, olie, water, zout en suiker (favoriet) en donuts gemaakt van rijst en/of bonen. Deze snacks zijn voor ons een lichtpunt in de duisternis qua eten. Dus je raad het al, wanneer we de Mandazi's en Chapati's tegenkomen slaat iedereen er een stuk of 10 in en peuzelen we die heerlijk op als we voldaan de campingsite hebben bereikt. En oja, ik sta er van te kijken hoe het mogelijk is dat Coca Cola zelfs hier in de meest verdwaalde dorpjes in de middle of nowhere haar producten weet te transporteren.
Na het opzetten van de tenten moet er actie ondernomen worden. We moeten een short drop graven (een gat in de grond waar we als team de komende 20 uur onze poep en pies in kunnen deponeren), men moet op zoek gaan naar firewood om een vuurtje te stoken om onszelf warm te houden en om op te koken. En dan komt de meest intensieve job, water filteren.
Met een bagger filterpompje filteren we iedere middag water uit de rivier of een andere waterbron. Voor de beeldvorming: het is een soort fietspomp en je doet er gemiddeld 1,5 uur over om twee jerrycans te vullen met water. Pure ellende, maar zeer essentieel.
Tegen de tijd dat alle jobs gedaan zijn is het donker rond een uur of 6 en zitten we heerlijk knus om het kampvuurtje te dineren. We eindigen iedere dag met een paar creatieve rondvragen en gaan dan ons tentje in rond een uur of 8. Uitgeput en wel, want om 05.00 gaat de wekker weer!
Wat waren mijn dieptepunten? Nou, ik weet niet wat erger is. Of 7 blaren op je tenen die kapot springen in je sok tijdens het lopen en de brandende pijn bij iedere stap erger wordt. Of zwermen met fruitvliegjes die het liefst in je mond, oren en neus vliegen en niet kapot te krijgen zijn. Of kokhalzend met een enorm honger gevoel je zoveelste blik koude bonen proberen weg te werken terwijl je een moord zou doen voor een boterham met kaas. Of zo uitgedroogd zijn dat je denkt dat aan de top van de berg een strand is en je familie daar op je wacht met een verse cocktail, maar het blijkt nog steeds Afrika te zijn. Of zwoegend en hijgend de berg op lopen en half aan de race kak zitten en bij iedere stap je bil samen knijpen. Of alles tegelijk.....
Ja, het was soms zwaar. Maaar het was het allemaal waard! Want wat waren er veel hoogtepunten.. de meest prachtige zonsondergangen en zonsopgangen. Iedere avond tientallen vallende sterren spotten in de melkweg. Wild poepen met een uitzicht waar je U tegen zegt. Kennismaken met Masai stammen. Genieten van emmers vol Mandazi's. Zingend een daling afdwalen met zijn allen. Leeuwen spotten. In een harmonie leven wat wij niet meer gewend zijn. Je huis in 1 rugzak op je rug meesleuren en je realiseren dat je eigenlijk niets meer nodig heb. Alle welkomst commiteen iedere keer als we door een dorpje wandelden. Luisteren naar het wakker worden van wildlife. Lopen door de Lion King movie. Jezelf onder dompelen in fris rivierwater na een aantal dagen niet gedoucht te hebben. Het openen van de enige chocolade bar die we in 3 weken hebben kunnen vinden. Etc. Etc. Etc.
Ik zou het zo weer doen.
God wat voel ik me al thuis hier. Nergens kijk ik meer van op. We hebben een kip achterna gezeten, onthoofd en kaalgeplukt voor ons avondeten. Langs de weg liggen schapen te bloeden die half onthoofd zijn. Soms komt er een man met een motorbike voorbij die een levend varken achterop zijn scooter heeft gebonden dat een kermend geluid maakt. Overal heeft men vrolijke afrikaanse reggaeton muziek op staan. Speakers in shops, krotjes en uit iedere moterbike komt geluid. Soms worden we gewaarschuwd door bewoners van een village voor een cobra die gezien is. Jep, this is the life of Africa. And I love it so much.
Nu na 3 weken tent eindelijk in een bed. Morgen begint het laatste project alweer!! Op naar een nieuw arm dorpje ergens hier ver vandaan (genaamd: Lugunda) om Natural Resources Management te introduceren. Ik kijk er naar uit! Ga onwijs genieten van dit laatste project. En wellicht dat mijn reis zich daarna wel ergens voortzet.
Who knows :)
X
Onwijs genieten nog daar en van je laatste project, ik ben benieuwd wat je deze reis allemaal nog te wachten staat. Ik kijk al uit naar je volgende verhaal, leuk leuk!
En toch krijg je de neiging te denken aan al de vervangingen die wij in de " beschaafde " wereld hebben bedacht. Je wijst ons op lamsvlees, een bed, je laat ons denken aan een badkamer ,een toilet met doorspoeling in plaats van een short drop put, een wasmachine en droogtrommel tegenover rivier en droogbomen, slager Kroese of een kip vangen. Wat bereiken we met al deze hulpmiddelen. Hygiene, minder ziek zijn, ouder worden, tijd om te werken,te lezen te ontwikkelen ,je leven te verrijken, lekker eten en drinken etc. De primitieve leefwijze die jij ons laat meebeleven in je meeslepende reisverhalen ,laten je de vraag stellen wat de beste leefwijze is. Aan jou het antwoord als je terug bent.
Wij genieten van je reisverslagen! Hou vol Opa en Oma