10 zuchten en een reep chocola
4 juli 2016 - Morogoro, Tanzania
We gaan even een weekje terug..
24th June
Ik stel jullie voor aan Karen, een medische hulp die in principe werkzaam is op fieldbase. Oftewel: als er iets medisch ondernomen moet worden on project site, dan is zij degene die ons (de Volunteer Managers) telefonisch adviseert.
Ze is een interessant, alleenstaand persoon van 47 uit de UK. Nadat ze hier wat weken heeft doorgebracht lijkt het haar wel leuk om als Medic mee op trek (backpacking) te gaan voor 3 weken. Daarvoor moet ze eerst maar eens mee op een 'oefentrek'.
Wat blijkt: na de eerste helling gooit ze haar spullen van zich af en gaat ze zitten op een steen. Ze heeft te veel spullen van de groep op haar rug, zegt ze. Een paar blikken corn en kikkererwten blijken haar behoorlijk te nakken. Haar groepsleden proberen haar op alle mogelijke manieren te motiveren om toch door te gaan. Unfortunatly, she does.
MAAR. Eind van de dag, aangekomen op de campingsite, besluit ze niet mee te helpen met de tenten op te zetten, te koken en af te wassen. Want nee, dat doet ze niet na zo'n zware dag. Kom op zeg. Ook nu proberen haar groepsleden haar iets uit te leggen over teamwork en stimuleren haar mee te draaien in het proces. Het is ten slotte voor niemand makkelijk. Eindstand gebeurt er vrij weinig.
Na het eten settled mevrouw zich in haar tent, die ze perse op een bepaalde plek wilt hebben. Ik denk dat de stekende mieren haar aandacht hadden. Op het moment dat ze naar bed gaat en gaat liggen, is ze niet alleen. Er hangen wel 30 grote Ants aan haar lijf en ze paniekt als de !@&%!! Haar collegas proberen haar te redden en moeten uiteraard haar tent verplaatsen, want ze heeft te veel pijn om dit zelf te doen (oké, dit is wellicht een puntje waar ik me in kan vinden).
Waar ik me niet in kan vinden is: iedere keer wanneer het eten klaar is, breakfast, lunch of dinner, grijpt ze als eerst zonder schaamte naar de pannen. Deze gewoonte komt dagelijks terug. Een 'dankjewel vrinden' kan er dan ook niet van af. En zelf koken bestaat niet. Oh en ze raakt beheurlijk geirriteerd als het te lang duurt.
Terug op fieldbase aangekomen bedenkt onze Karen zich toch maar. Geen trek fase voor mij, denkt ze. Een klein probleempje is dat ze ook niet functioneert in haar Medische functie op fieldbase. Wat resulteert in het volgende: "Oh Kiki en Theo, jullie krijgen een nieuwe teammember erbij! Het is Karen! Dat vinden jullie niet erg toch?!"
............ (telt tot 120) ..........
Met een semi-blanco oordeel hierover ga ik deze uitdaging aan.
Wanneer de volunteers arriveren begint het. Ze wilt geen enkele training geven en verwijt mij het feit dat ik haar vraag om de medische informatie te delen. Sorry.. MEDIC! Dat ik het uberhaupt durf te vragen... #zucht1. Ik vermoed dat het te maken heeft met onzekerheid en ik voel me niet persoonlijk aangevallen.
Vervolgens stellen we onszelf voor aan de jonge volunteers. Hartstikke leuk en de eerste indruk is super belangrijk! Dus besluit Karen om iemand kei hard in zn gezicht uit te lachen wanneer hij vertelt waarom hij hier is... #zucht2. Ik schaam me diep. Wie haalt de grond onder me vandaan?
26th June
Het is tijd voor een oefentrek voor de vrijwilligers. Ik houd mijn hart vast. Gelukkig valt de route alles mee. En voor Karen ook.
Wanneer we op het kamp aankomen moet er eten geregeld worden. Het is de bedoeling dat de volunteers koken en wij vragen beantwoorden als ze die hebben. Mevrouw komt eens koekeloeren hoe het allemaal gaat en maakt een solo besluit om in de grote pan saus ongeveer een halve kilo zout te flikkeren en een 'hand' peper. Alle blikken zijn gericht op dit tafereel en ik zie hoe de moed hun in de schoenen zakt. Deze jonge vrijwilligers hebben een uur gedaan over het maken en opwarmen van deze saus.. en gaan dood van de honger.. en nu dit schandaal.. #zucht3. Met een luchtige opmerking 'Karen, wil je ons dood hebben?!' Slik ik al mijn andere woorden en vloeiende zinnen in.
Lucky me deel ik vannacht een tent met deze kanjer. Allereerst sloopt ze de ingang van de binnentent.. #zucht4. Kan gebeuren. Vervolgens krijg ik allerlei fotos te zien van haar ouders en bij het showen ervan roept ze steeds: 'mi mammie!! Mi pappie!!' Het is vreemd om dit kinderlijke gesprek te hebben met een 47 jarige, maar ik besluit gezellig mee te kletsen.
Ik ben als de dood dat er slangen onze tent in sneaken dus ik probeer met ductape onze voordeur een soort van dicht te plakken. Good nighty nighty!
Snachts word ik wakker en ik zie dat mijn tape weg is. Ook merk ik op dat Karen rondjes aan het lopen is om onze tent.. Wanneer ze weer ligt vraag ik wat ze aan het doen was en ze zegt dat ze ging plassen. Ik hoop niet zo dicht bij onze tent als dat ik denk.. #zucht5. I need some sleep. En plak de ingang opnieuw dicht.
27th June
Bovenstaande herhaalt zich nog twee maal die nacht en besef je dat ik na iedere keer opnieuw die K tent dichtplak! Het resulteert in een erg drukke nacht met weinig slaap. Wanneer we wakker worden vraag ik haar nogmaals wat er in godsnaam allemaal aan de hand was en ze zegt dat ze tent niet uit is geweest. Wauw... #zucht6. Freaky.
Karen gaat uiteraard als eerst op zoek naar voedsel wat anderen voor haar koken. Ik ben van mening dat we eerst onze zooi opruimen. Wanneer ik vraag of ze me wilt helpen met de tent krijg ik een snauw dat ze eerst gaat eten. #zucht7. Goeiemoggol.. maar niet heus.
We zijn terug op het trainingskamp. Even me-timen na deze intense dagen. Ik luister naar wat inspirerende muziek en val als een blok in slaap. Vervolgens eten we lunch en drie keer raden wie er vooraan de rij met haar neus in de pannen staat.. #zucht8. Ik had ook niet anders verwacht.
De dag gaat verder en we krijgen onze timetable te zien voor morgen. Ah! Er moet een VM naar een andere locatie om wat spullen op te halen. Ik met mijn beste bedoelingen vraag netjes aan mijn teamleden of het ok is als ik ga. Er is daar namelijk wifi en dan kan ik even snel contacten met jullie. Het hoofd van Karen is niet te beschrijven.. #zucht9. Ik houd de eer aan mezelf en ga absoluut niet in conflict hierover. You go girl.
28th June
Ondanks de afgelopen dagen heb ik echt medelijden met haar. Ik denk dat er vroeger iets ergs is gebeurd met dr waardoor ze zo onzeker is. En egoistisch. En ondankbaar. En weird.
Ik zie hoe ze zich soms probeert te mengen in een gesprek. Haar mond gaat open en het ligt op het puntje van haar tong. Maar dan sluit het weer. Daarna komt er een stomzinnig iets uit wat nergens op slaat. Ik hoop voor dr dat ze wat lekkerder in haar vel komt te zitten. Mag wel op 47 jarige leeftijd.
Deze avond heeft mijn team duty on food. Dat betekent voedsel serveren en opruimen. De geweldige kokkin heeft voor iedereen pasta, frieten en burgers ALLEMAAL TEGELIJK. Man man man wat er gebeurde was onmenselijk. We zijn absoluut dieren. En dan heb ik het nog niet eens over het toetje...
Na het eten komen de logistics langs met wat boodschappen die ze hebben gedaan. De last call om het een en ander in te slaan voordat we naar de rural villages gaan voor ons project. Ineens zegt Sarah: "OMG. Chocolate.....!!!"
Chocola. Ik kan schriftelijk niet verklaren in wat voor extase ik ben wanneer er repen gesmolten namaak snickers en kitkats verschijnen (ik overdrijf niet). De oermens kwam duidelijk naar boven en iedereen stormt op de repen chocola af. Het is gekkenhuis!! Het was al gekkenhuis met de burgers en de frieten. Dit slaat alles.
Ik ben momenteel te high van mijn chocola en alle emoties die erbij komen kijken om er een blog over te schrijven. Dus ik kom niet verder dan dat mijn hartslag momenteel VER boven gemiddeld zit, dat ik zo misselijk ben als de @#$&% na een XL snicker en een 4laagse kitkat. En dat ik me er van bewust ben dat we echt in een andere wereld leven momenteel. Jeetje wat ga ik dingen waarderen #zucht10.
Bijna SHOWTIMEEE :)
X
24th June
Ik stel jullie voor aan Karen, een medische hulp die in principe werkzaam is op fieldbase. Oftewel: als er iets medisch ondernomen moet worden on project site, dan is zij degene die ons (de Volunteer Managers) telefonisch adviseert.
Ze is een interessant, alleenstaand persoon van 47 uit de UK. Nadat ze hier wat weken heeft doorgebracht lijkt het haar wel leuk om als Medic mee op trek (backpacking) te gaan voor 3 weken. Daarvoor moet ze eerst maar eens mee op een 'oefentrek'.
Wat blijkt: na de eerste helling gooit ze haar spullen van zich af en gaat ze zitten op een steen. Ze heeft te veel spullen van de groep op haar rug, zegt ze. Een paar blikken corn en kikkererwten blijken haar behoorlijk te nakken. Haar groepsleden proberen haar op alle mogelijke manieren te motiveren om toch door te gaan. Unfortunatly, she does.
MAAR. Eind van de dag, aangekomen op de campingsite, besluit ze niet mee te helpen met de tenten op te zetten, te koken en af te wassen. Want nee, dat doet ze niet na zo'n zware dag. Kom op zeg. Ook nu proberen haar groepsleden haar iets uit te leggen over teamwork en stimuleren haar mee te draaien in het proces. Het is ten slotte voor niemand makkelijk. Eindstand gebeurt er vrij weinig.
Na het eten settled mevrouw zich in haar tent, die ze perse op een bepaalde plek wilt hebben. Ik denk dat de stekende mieren haar aandacht hadden. Op het moment dat ze naar bed gaat en gaat liggen, is ze niet alleen. Er hangen wel 30 grote Ants aan haar lijf en ze paniekt als de !@&%!! Haar collegas proberen haar te redden en moeten uiteraard haar tent verplaatsen, want ze heeft te veel pijn om dit zelf te doen (oké, dit is wellicht een puntje waar ik me in kan vinden).
Waar ik me niet in kan vinden is: iedere keer wanneer het eten klaar is, breakfast, lunch of dinner, grijpt ze als eerst zonder schaamte naar de pannen. Deze gewoonte komt dagelijks terug. Een 'dankjewel vrinden' kan er dan ook niet van af. En zelf koken bestaat niet. Oh en ze raakt beheurlijk geirriteerd als het te lang duurt.
Terug op fieldbase aangekomen bedenkt onze Karen zich toch maar. Geen trek fase voor mij, denkt ze. Een klein probleempje is dat ze ook niet functioneert in haar Medische functie op fieldbase. Wat resulteert in het volgende: "Oh Kiki en Theo, jullie krijgen een nieuwe teammember erbij! Het is Karen! Dat vinden jullie niet erg toch?!"
............ (telt tot 120) ..........
Met een semi-blanco oordeel hierover ga ik deze uitdaging aan.
Wanneer de volunteers arriveren begint het. Ze wilt geen enkele training geven en verwijt mij het feit dat ik haar vraag om de medische informatie te delen. Sorry.. MEDIC! Dat ik het uberhaupt durf te vragen... #zucht1. Ik vermoed dat het te maken heeft met onzekerheid en ik voel me niet persoonlijk aangevallen.
Vervolgens stellen we onszelf voor aan de jonge volunteers. Hartstikke leuk en de eerste indruk is super belangrijk! Dus besluit Karen om iemand kei hard in zn gezicht uit te lachen wanneer hij vertelt waarom hij hier is... #zucht2. Ik schaam me diep. Wie haalt de grond onder me vandaan?
26th June
Het is tijd voor een oefentrek voor de vrijwilligers. Ik houd mijn hart vast. Gelukkig valt de route alles mee. En voor Karen ook.
Wanneer we op het kamp aankomen moet er eten geregeld worden. Het is de bedoeling dat de volunteers koken en wij vragen beantwoorden als ze die hebben. Mevrouw komt eens koekeloeren hoe het allemaal gaat en maakt een solo besluit om in de grote pan saus ongeveer een halve kilo zout te flikkeren en een 'hand' peper. Alle blikken zijn gericht op dit tafereel en ik zie hoe de moed hun in de schoenen zakt. Deze jonge vrijwilligers hebben een uur gedaan over het maken en opwarmen van deze saus.. en gaan dood van de honger.. en nu dit schandaal.. #zucht3. Met een luchtige opmerking 'Karen, wil je ons dood hebben?!' Slik ik al mijn andere woorden en vloeiende zinnen in.
Lucky me deel ik vannacht een tent met deze kanjer. Allereerst sloopt ze de ingang van de binnentent.. #zucht4. Kan gebeuren. Vervolgens krijg ik allerlei fotos te zien van haar ouders en bij het showen ervan roept ze steeds: 'mi mammie!! Mi pappie!!' Het is vreemd om dit kinderlijke gesprek te hebben met een 47 jarige, maar ik besluit gezellig mee te kletsen.
Ik ben als de dood dat er slangen onze tent in sneaken dus ik probeer met ductape onze voordeur een soort van dicht te plakken. Good nighty nighty!
Snachts word ik wakker en ik zie dat mijn tape weg is. Ook merk ik op dat Karen rondjes aan het lopen is om onze tent.. Wanneer ze weer ligt vraag ik wat ze aan het doen was en ze zegt dat ze ging plassen. Ik hoop niet zo dicht bij onze tent als dat ik denk.. #zucht5. I need some sleep. En plak de ingang opnieuw dicht.
27th June
Bovenstaande herhaalt zich nog twee maal die nacht en besef je dat ik na iedere keer opnieuw die K tent dichtplak! Het resulteert in een erg drukke nacht met weinig slaap. Wanneer we wakker worden vraag ik haar nogmaals wat er in godsnaam allemaal aan de hand was en ze zegt dat ze tent niet uit is geweest. Wauw... #zucht6. Freaky.
Karen gaat uiteraard als eerst op zoek naar voedsel wat anderen voor haar koken. Ik ben van mening dat we eerst onze zooi opruimen. Wanneer ik vraag of ze me wilt helpen met de tent krijg ik een snauw dat ze eerst gaat eten. #zucht7. Goeiemoggol.. maar niet heus.
We zijn terug op het trainingskamp. Even me-timen na deze intense dagen. Ik luister naar wat inspirerende muziek en val als een blok in slaap. Vervolgens eten we lunch en drie keer raden wie er vooraan de rij met haar neus in de pannen staat.. #zucht8. Ik had ook niet anders verwacht.
De dag gaat verder en we krijgen onze timetable te zien voor morgen. Ah! Er moet een VM naar een andere locatie om wat spullen op te halen. Ik met mijn beste bedoelingen vraag netjes aan mijn teamleden of het ok is als ik ga. Er is daar namelijk wifi en dan kan ik even snel contacten met jullie. Het hoofd van Karen is niet te beschrijven.. #zucht9. Ik houd de eer aan mezelf en ga absoluut niet in conflict hierover. You go girl.
28th June
Ondanks de afgelopen dagen heb ik echt medelijden met haar. Ik denk dat er vroeger iets ergs is gebeurd met dr waardoor ze zo onzeker is. En egoistisch. En ondankbaar. En weird.
Ik zie hoe ze zich soms probeert te mengen in een gesprek. Haar mond gaat open en het ligt op het puntje van haar tong. Maar dan sluit het weer. Daarna komt er een stomzinnig iets uit wat nergens op slaat. Ik hoop voor dr dat ze wat lekkerder in haar vel komt te zitten. Mag wel op 47 jarige leeftijd.
Deze avond heeft mijn team duty on food. Dat betekent voedsel serveren en opruimen. De geweldige kokkin heeft voor iedereen pasta, frieten en burgers ALLEMAAL TEGELIJK. Man man man wat er gebeurde was onmenselijk. We zijn absoluut dieren. En dan heb ik het nog niet eens over het toetje...
Na het eten komen de logistics langs met wat boodschappen die ze hebben gedaan. De last call om het een en ander in te slaan voordat we naar de rural villages gaan voor ons project. Ineens zegt Sarah: "OMG. Chocolate.....!!!"
Chocola. Ik kan schriftelijk niet verklaren in wat voor extase ik ben wanneer er repen gesmolten namaak snickers en kitkats verschijnen (ik overdrijf niet). De oermens kwam duidelijk naar boven en iedereen stormt op de repen chocola af. Het is gekkenhuis!! Het was al gekkenhuis met de burgers en de frieten. Dit slaat alles.
Ik ben momenteel te high van mijn chocola en alle emoties die erbij komen kijken om er een blog over te schrijven. Dus ik kom niet verder dan dat mijn hartslag momenteel VER boven gemiddeld zit, dat ik zo misselijk ben als de @#$&% na een XL snicker en een 4laagse kitkat. En dat ik me er van bewust ben dat we echt in een andere wereld leven momenteel. Jeetje wat ga ik dingen waarderen #zucht10.
Bijna SHOWTIMEEE :)
X
Succes nog daar en have fun babe! Trots op jou <3 xxx