Schokkende ervaringen

20 juni 2016 - Luanda, Angola

Bloederige, vlezige en angstige momenten. Ik vertel je over 2 dagen Tanzania waarin ik ervaar: het doden van dieren, het bezoeken van een ziekenhuis en een zenuwpezende busreis. Take your time and don't eat before reading this.

19th June

06:00 Ik sta op en deponeer voor het eerst mijn 'Long Drop' in een gat in de grond. Althans ik doe een poging. Shit.. ik schiet mis. Met een soort vegertje put ik net als met een golfclub mn langwerpig voorwerp in de 'hole'. Nice, die skills heb ik nog! De ontgroening heb ik doorstaan. Tijd voor ontbijt!

Dit keer is het casave met een soep van een rund die ik gister heb zien en horen sterven. Blijkbaar is het gebruikelijk om een dier zijn kop levend af te snijden voordat je hem vilt. Zo blijft het bloed circuleren door het lichaam en is het na het doden warm en drinkbaar. Want het drinken van dit bloed doen jonge mannen als traditie om officieel een 'Echte Man' te worden. Ik vind het nogal wat en krijg de soep, danwel het vlees met geen enkele mogelijkheid door mn strot. Forget it! Ik ben accuut vegetarisch!

07.30 De taxi komt ons halen om ons weer terug naar Mafinga te brengen waar we een tussenovernachting hebben. Het regent en de 'weg' is een drama. Op een zeker moment valt het de auto te zwaar en komen we vast te zitten in de drap. Met grof geweld en geduw pushen we het wrak uit de modder over een paar flinke keien en hopen we dat hij het nog doet. De uitkomst is positief.

08:00 - We komen aan bij een Dispensary. Een soort medische opvang voor kleine gevalletjes. We moeten hier en bij het dichtsbijzijnde grote ziekenhuis een vragenlijst invullen, mocht er iets gebeuren tijdens ons project. We kloppen op 1 van de deuren op zoek naar een persoon. Veel leven is hier niet. Na 5 min komt er een jong gastje in zn kloffie naar buiten gesloft. Met een heerlijke ochtendmeur uit zn bakkes beantwoordt hij wat vragen en vult het formulier in. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit hoe vuil en rommelig het hier is. Stapels papieren zijn geel gekleurd van de ranzigheid en ik krijg het benauwd van al het stof dat ik inadem. Ik verwerk dit tijdens de taxirit onder het genot van mijn crackie mp4tje en val heerlijk in slaap.

12:00 Mafinga Hospital. Het grote ziekenhuis wat bestaat uit verschillende zalen. Deze zijn bedoeld voor verschillende operaties en gesplitst in man/vrouw/kind. We lopen richting de vrouwenafdeling en ik zie hier en daar bloedvegen op de stenen vloer. We praten met een vrouwelijke dokter over onze vragenlijst recht voor de deur van het 'bevallings-/miskraamhuis'. Tijdens onze conversatie valt mijn oog op klonten bloed die vrijwel naast ons op de vloer liggen te broeden in de zon. Ik wil niet weten wat dit is en ik kokhals van binnen. De deur van de zaal gaat open en twee vrouwen komen naar buiten gestrompeld en gaan kreunend op een stoeprand zitten. Ik kan op dat moment de zaal inkijken en zie hoe menig vrouwmens met pasgeboren baby's naast elkaar zitten. Pff..

Vervolgens lopen we naar een ander blok waar 'the man in charge' moet zijn. Ik moet ontzettend urineren en vraag of het mogelijk is dat hier ergens te doen. Dat mag en ik loop achter een zuster aan, regelrecht de zaal van de gynecologie afdeling in. Ongeveer 20 bedden staan er en hier en daar liggen/zitten vrouwen me angstaanjagend aan te staren. Ik voel me alles behalve op mn gemak. Aangekomen bij de wc hoor ik vrouw kermend druppelen. Ik besluit even afstand te nemen en te wachten. Ik zie hoe ze vervolgens door 3 vrouwen ondersteund wordt en half bewusteloos de wc uit komt. Ik word gevraagd nog even te wachten, want de vloer moet geschrobt worden.. weer wil ik niet weten wat hier zojuist is gebeurd. Zonder ook maar iets aan te raken hurk ik boven het gat en doe mijn ding. Ik kan mn handen niet wassen en besluit mijn desinfectiespul te halen bij de taxichauffeur.

Aangekomen bij de taxi komt er net een 4x4 aangeraced en stopt recht voor de ingang van het ziekenhuis. Een jonge vent wordt door 4 man uit de auto geslingerd en naar binnen gedragen. Hij beweegt niet. Het blijkt dat hij betrokken was bij een ongeluk wat zojuist om de hoek heeft plaatsgevonden. De andere bestuurder heeft het niet overleefd. Ik doe een schietgebedje voor deze jongen en ga in de taxi zitten. Even bijkomen.. wat een cultuurshock is dit zeg. Wat betreft de hygiene en privacy heeft men hier nog zo veel te leren.. ik ben blij dat ik een steentje kan bijdragen aan de ontwikkeling van dit land.

15:00 Gelukkig sluiten we de dag af met een fijne wandeling over de markt en kleine straatjes rondom ons hotel. Ik scoor een paar leuke nike air max voor 19.000 shillings (10 dollar) in een winkeltje dat er als volgt uit zag: een krotje waar overal verschillende schoenen aan de muur hangen, op de grond liggen, in alle soorten en maten. Er is geen orde en de laag zand erover maakt het nog 'aantrekkelijker'. Ik hoop dat ik geen voetschimmel krijg en ben verder ontzettend blij. Ook met mn nieuwe paars/roze multifunctionele doek/sjaal/jurk/rok en mn rode Oneil trui die ik voor 2,5 dollar scoor.

17:00 We sluiten het af met een ijskoude Kilimanjaro bier aan de rand van het zwembad van een ander hotel. Ik geniet van alle stoere mannen die hun best doen om met hun kop boven water te blijven, maar nog geen zwemslag kunnen maken. Wat een dag.

21:00 S'avonds merk ik op dat mijn telefoon er niet is. Ik zoek me een ongeluk en word pissig. Ik bedoel, niet dat het nieuw zou zijn als ik hem kwijt ben. Maar dude.. nu al?!! Come on. En ik ga geirriteerd naar bed.

20th june

06:00 Ik word wakker van het geluid van een alarm. Huh? Dat is MIJN alarm?! Omg amazing!! Dat pokkeding is dus in ieder geval ERGENS in deze kamer! Ik spring uit bed en ga wederom op zoek. In mijn tas, in een plastig zakje, tussen de emercency papieren, vind ik het. Logisch. Dat ik daar niet heb gekeken gister......

09:00 We worden opgehaald door de bus voor een 8 uur durende busreis. Hij is veuuul te laat en blijkbaar komt dat doordat de achterband lek/kapot was. Fijn. Dit word wat. Ik ben nog lichtelijk geirriteerd en ik heb behoefte aan wat private space, wat niet al te vaak voorkomt deze expeditie.

12:00 Ik krijg enorme honger en daardoor ben ik even niet te genieten. We stoppen voor lunch in een hostel waar ik tot nu toe nog nooit zoveel Mzungus bij elkaar heb gezien. Smoothies en koffie zie ik op het menu. Wauw!! Hoe blij kan een mens zijn met een smoothie en een koffie!
Tot mijn grote verbazing krijgt iedereen zijn lunch behalve ik. Ik kom erachter dat je het op een briefje moet schrijven en aan de balie moet geven. Ik dacht dat iemand anders dat voor mij had gedaan, wat dus niet zo is. Godverdomme!! I'm starving! Ik lever het alsnog in en ga met mn chaggie hoofd buiten een peuk roken. Mijn gezelschap is momenteel voor niemand goed.
Wanneer ik terugloop naar ons tafeltje komt de taxi chauffeur ons halen om verder te gaan. NOOO IK MOET NOG BEGINNEN AAN MN LUNCH!
Ik wist niet dat het nog mogelijk was, maar mn humeur zakt nogmaals met 10% en ik prop mn kaneelbroodje, smoothie en koffie met grof geweld naar binnen. Helen, een aardig meisje, vraagt of het wel gaat. Ik zeg nee en op dat moment komt mn Tanzaniaanse maat Theo aan met een verrassing: een reep pure chocolade!! Ook dat heb ik hier nog niet eerder gezien. PRECIES wat ik nodig heb! Wat is het toch een fijne vent en mn humeur stijgt weer met 20%. In de bus krijg ik nog een armbandje voor de troost en ik ben blij dat ik met deze mensen ben.

Ik zit samen met mn maatje Tess voorin de bus en ik kijk toe hoe de chauffeur steeds wilder en harder over de heuvels van Tanzania raast. Dit is dus echt zo'n kwestie van soms is het beter om dingen niet te weten/te zien. Waarom ben ik ook alweer voorin gaan zitten?!

De buschauffeur zn buddy begint steeds regelmatiger uit het raam naar de linker achterband te gluren. Hij roept wat zorgelijke dingen naar de chauffeur, die vervolgens nonchalant zijn schouders optrekt en extra hard op het gaspedaal trapt. Dit baart me zorgen.
We dalen een berg af met haarspeltbochten en ik voel me alles behalve veilig. Wat een idioot is deze vent! Ik roep regelmatig 'Pole Pole'! Wat 'langzamer' betekent. Ze kijken allebei om en lachen. Uhuh echt super hilarisch dit.

Ik zie mijn leven voorbij flitsen en beeld me in hoe de achterband straks klapt, we over de weg schrapen en de afgrond in vallen. Ik besluit deze blog te schrijven en me niet meer te focussen op de weg. Inhalen in bochten en dat soort shit dat staat me niet aan. Al helemaal niet wanneer het een haar scheelt met een tegenligger en iedereen pist off raakt. Wat terecht is, want het is nu 16.45 en deze man rijdt al 8 uur en 45 minuten achter elkaar met 1 tusse stop. Ik zou gaan hallucineren als ik hem was. En we hebben nog twee uur te gaan.. god bless us.

18.30 Een lekkende uitlaat, maar gelukkig op het moment dat we aankomen op onze bestemming. Iedereen is freaking tired. Op het moment dat ik de wifizone instap en mn moedertje wil bellen om haar happy bday te wensen valt alle stroom uit. En de wifi. Dat betekent ook dat men nog niet kan koken. Seriously...
Dit is het moment dat mensen hun grens bereiken en het is grappig te zien hoe iedereen hier anders op reageert. Ik besluit mn roze doek uit mn backpack te halen, op een stoepje te zitten en een peuk te roken met Barry. Ik ben emotieloos en laat het nu allemaal over me heenkomen. Dit is de theorie over problemen waar je wel en geen invloed op heb. Ik accepteer deze situatie, met een vleuge synische uitspraken. Heb er geen invloed op. En er zijn ergere dingen in het leven. 

21:15 De elektriciteit is inmiddels back!! Heb gegeten, mn lieve moedertje en zusje gesproken en ga met een voldaan gevoel zometeen mn nestje in. Ik doe mn best om iedereen te replyen en heb daar de komende dagen meer tijd voor. Voor nu post ik deze blog en kom ik morgen met een sprookje :) want eerlijk is eerlijk, ondanks de 'though side' heb ik het zo ontzettend naar mn zin en ben ik blij dat het einde nog lang niet in zicht is!!

Ik denk aan jullie x

8 Reacties

  1. Stefan:
    20 juni 2016
    Heftige shizzle Kiek! Maar goeie instelling: wat je niet kunt veranderen, kun je niet veranderen :) Keep going strong en groeten uit NL
  2. H.v.Opstal:
    20 juni 2016
    Jouw blog beschrijft de tekortkomingen van een nog primitieve maatschappij op een zeer realistische wijze. Wat zo opvalt is dat je zou denken dat je zo dicht bij de natuur de minste moeite zou hebben met het kwijtraken van hetgeen je darmen produceren en hoe verkeerd het eigenlijk is, dat te willen doen op een min of meer echt toilet, terwijl in die vrije natuur elk bosje voldoende lijkt om acter te kruipen! Maar ja, we zijn nu eenmaal netjes opgevoed en hygiene is best fijn. Het duurt generaties om dat besef te laten inburgeren. Maar daar sturen ze hulptroepen voor en jij bent een van die soldaten. Maak ze er van bewust!
  3. Alyssa:
    20 juni 2016
    fijn weer een verhaaltje van je te lezen Kiek! Maar wel een heftig verhaal.. wat wordt je dan met je neus op de feiten gedrukt. We hebben het maar goed hier in het westen en wat zijn de verschillen toch groot. Nogmaals, enorm veel respect voor wat je doet en hoe je dit doet. Ik ben blij dat je al die avonturen hebt overleefd ;-) enjoy babe!! xxx
  4. Caroline de Jongh:
    20 juni 2016
    Lieve dappere dochter, wat maak je veel mee en ben ik blij dat je belde en je stem hoorde! Je hebt een onwaarschijnlijk avontuur gekozen en houd dat engeltje maar op je schouder. Take care en geniet even van de rust voor de trip. Liefs mama
  5. Suus:
    20 juni 2016
    Wow wat een verhaal! Heftuuug!! Xxx
  6. Neel:
    21 juni 2016
    Lieve schat,
    Woooooww zo super heftig. Kreeg er stiekem beetje kriebels van vannacht toen ik dit las. Maar jij positieve zonnestraal dat je bent, ik heb je zojuist gesproken via de app en wauw je bent aan het genieten en dat doet mij verschrikkelijk goed om te horen. Zo trost op hoe jij in het leven staat, wat dat betreft had jij gewoon een tanzaniaans (zeg je dat zo?) kunnen zijn ;)
    En wat een writing skills babe. Heb het gevoel dat ik naast je zit!!
    Sprankeltje, go get them! Proud of you! BIG FAT KISS
  7. Tamara:
    21 juni 2016
    wauw 'leuk' verhaal Kiek! Leuk in de zin van hoe je het beschrijft, ik zie het helemaal voor me haha! Heftige dingen maak je mee/zie je daar. Maar geniet ervan schattie! X
  8. Hermana en Peru:
    21 juni 2016
    Het is hier nu 7:30 en wordt net wakker met jou verhaal. Ik had niet gedacht dat jou woorden me zo mee konden slepen in jou avontuur, en wat voor een!
    Grappig, ier max en ik hebben deze reis al meerdere malen een interressant gesprek gehad over 'ontwikkeling'. Ik denk dat wij tot de conclusie zijn gekomen dat iedereen het doormaakt, als mens maar ook als land en cultuur. We kunnen zoveel van elkaar leren, zowel wij/jij van hen als zij van jou/ons. Je hebt je daarvoor opengesteld en dat is denk ik het mooiste wat je kunt doen als mens zijnde.
    En in the end, you can always become a storyteller cuz your story and your telling is great!